Το κάμπινγκ – με εξαίρεση περιοχές που έχουν οριστεί συγκεκριμένα για το σκοπό αυτό – απαγορεύεται ρητά από το νόμο.
Ο προσδιορισμός τέτοιων περιοχών εναπόκειται στην εκάστοτε δημοτική Αρχή.
Το κύριο νομοθέτημα που αφορά στην κατασκήνωση είναι ο Νόμος 392/1976 (ΦΕΚ Α’ 199/1976), με τίτλο “Περί ιδρύσεως και λειτουργίας χώρων οργανωμένης κατασκηνώσεως (κάμπινγκ) και άλλων τινών διατάξεων”.
Ο εν λόγω νόμος απαγορεύει την εγκατάσταση σκηνών και τη στάθμευση τροχόσπιτων σε αρχαιολογικούς χώρους, αιγιαλούς, παραλίες και γενικότερα κοινόχρηστους χώρους.
Σύμφωνα, λοιπόν, με το νόμο, η ΕΛ.ΑΣ. έχει τη δικαιοδοσία να συλλάβει τους ελεύθερους κατασκηνωτές αυτεπάγγελτα με τη διαδικασία του αυτοφώρου. Οι ποινές που επισύρει το ελεύθερο κάμπινγκ είναι πλημμεληματικού χαρακτήρα και δεν ξεπερνούν σε διάρκεια το ένα έτος φυλάκιση με αναστολή. Εάν, ωστόσο, ο παραβάτης συλληφθεί επειδή έχει ανάψει φωτιά σε δασική περιοχή ή ρυπαίνει προστατευόμενη περιοχή Νatura 2000, η ποινή μπορεί να φτάσει μέχρι και τα πέντε χρόνια.
Το 2012 εισήχθη τροποποίηση η οποία προβλέπει ότι η ελεύθερη κατασκήνωση τιμωρείται με κράτηση 6 μήνες ή με πρόστιμο έως 3.000 ευρώ. Φυσικά, στην εκδίκαση της υπόθεσης ο συλληφθείς μπορεί να αθωωθεί και να γλιτώσει την ποινή. Εκτός όμως από το ποινικό σκέλος, προβλέπεται και διοικητική κύρωση. Συγκεκριμένα, το πρόστιμο που καλούνται να πληρώσουν οι ελεύθεροι κατασκηνωτές ανέρχεται στα 300 ευρώ (150 ευρώ αν πληρωθεί μέσα σε 10 μέρες)!
Υπάρχουν ωστόσο κάποια νομικά “παραθυράκια”, τα οποία οι “free campers” εκμεταλλεύονται σε περιπτώσεις αστυνομικών “επισκέψεων”.
Δύο από αυτά είναι τα εξής: Η σκηνή, επειδή θεωρείται κατοικία, καλύπτεται από άσυλο, συνεπώς η είσοδος αστυνομικού οργάνου μέσα σ’ αυτή επιτρέπεται μόνο με ένταλμα.
Επίσης, η απαγόρευση της κατασκήνωσης ισχύει αποκλειστικά από την ανατολή έως τη δύση του ηλίου, έτσι πολλοί κατασκηνωτές συνηθίζουν να ξεστήνουν τις σκηνές τους κατά τη διάρκεια της ημέρας και να τις ξαναστήνουν με το σούρουπο.
